Bij het ‘gedwongen’ huwelijk van de Nederlands-hervormde Daniel Neomagus en de rooms-katholieke Anna van Maren, in 1824 in Mill, heeft Daniel volgens de overlevering moeten toezeggen, dat zijn kinderen rooms-katholiek worden gedoopt. Het paar krijgt acht kinderen, van wie er vijf volwassen worden. Daniel blijft zijn leven lang een praktiserend protestant, Anna een praktiserend katholiek. Volgens de katholieke traditie wordt bij haar overlijden een bidprentje over haar gemaakt.

Willem (1826-1894) wordt bij de protestantse notaris familie Van de Werk grootgebracht. Of hij ook als protestant leeft is niet bekend. Hij is ongehuwd en brengt zijn laatste levensjaren door in het gezin van zijn broer Frits in Wernhout, waar hij onder invloed van de daar gevestigde paters Lazaristen sterft als katholiek. Van Willem is geen bidprentje bekend.

Louis (1828-1859) is molenaarsknecht, commies en KNIL-militair. Hij brengt een deel van zijn jeugd vermoedelijk door bij de familie van zijn moeder, de katholieke molenaarsfamilie Van Maren. Hij is in Nederlands-Indië overleden. Er is geen bidprentje van hem bekend.

Dochter Maria (1832-1912) trouwt met de protestant Dirk baron van Boetzelaer, wordt omwille van hem en hun kinderen ook hervormd en is ook op de hervormde begraafplaats van Ginneken ter aarde besteld. Protestanten kennen de traditie van bidprentjes niet.

Frits (1836-1910) trouwt met de katholieke Julia Vosters. Dit katholieke gezin telt elf kinderen, van wie er tien volwassen worden. Hun nakomelingen vormen thans de Brabantse tak van de familie. Zowel van Frits als van Julia bestaat een bidprentje.

Godefridus (1840-1866) is de jongste. Hij sterft, 26 jaar jong en vrijgezel, als katholiek in het ouderlijk huis in Wouw. Het oudste bidprentje in de familie is zodoende van Godefridus Neomagus. Het is een wonder dat het na bijna honderdvijftig jaar nog bestaat. Dat hebben we ongetwijfeld te danken aan zijn broer Frits die het heeft doorgegeven aan zijn zoon Victor (1872-1960). Daarna is het bij diens zoon Victor terechtgekomen (1909-2005), die het op zijn beurt heeft nagelaten aan diens zoon Ronald (1947).

Op een mooie lentedag in mei 2009 ben ik op bezoek bij Ronald, die een kistje tevoorschijn haalt waarin enkele nagelaten familiepapieren zitten, waaronder het prentje van Godefridus Neomagus. Hij weet niet wie het is, en dat kan ik me voorstellen. Omdat ik de familiegenealoog ben met een album vol bidprentjes, schenkt hij het mij. Het krijgt een plekje op de eerste bladzijde van het album, bij het bidprentje van zijn moeder Anna Neomagus – van Maren (1804-1878).

De teksten op het prentje zijn ontleend aan verzen uit de Bijbel:

Van Godefridus is dus wel het oudste Neomagus-bidprentje, de eerste overleden katholieke Neomagus is hij niet. Zoals gezegd zijn drie kinderen jong overleden. De eersteling, ook een Willem, uit 1824, is maar twee dagen oud geworden. Om hem zijn Daniel en Anna destijds getrouwd….

JN