August Hendrik zijn de namen die de oudste zoon krijgt van de ouders, Bert Neomagus en Cornelia Kok. Hij komt op 20 december 1916 ter wereld in Bandjermasin, Nederlands-Indië, waar zijn ouders bij de posterijen werken. De roepnaam is Guus. De Indische jeugd blijft voor Guus een onvergetelijke tijd waar hij met warme herinneringen aan terugdenkt. Maleise woorden, Indische leef- en eetgewoonten blijven altijd een rol spelen binnen de familie. Toch bezoekt hij Indië nooit meer, wetende dat alles anders is wanneer hij de plaatsen van zijn jeugd weer opzoekt.1

Mede door verlofperiodes in Nederland zit Guus op vier lagere scholen en drie hogere burgerscholen. Het Bataviaansch Nieuwsblad van 28 april 1930 meldt dat Guus is geslaagd voor het toelatingsexamen op de Koning Willem III-school in Batavia. Hij keert in 1934 voorgoed naar Nederland terug. Dagblad De Banier meldt op 28 juni 1937 dat Guus geslaagd is aan de HBS-B aan de ‘s-Gravendijkwal in Rotterdam. Hij zit daarna op technische scholen in Dordrecht en Rotterdam. In dagblad Het Vaderland van 16 juli 1941 lezen we dat hij aan afdeling B van de MTS in Rotterdam is geslaagd voor het examen electrotechniek. In de oorlogsjaren werkt hij als instrumentmaker in Den Haag bij Rijksijzer, officieel het Rijksinkoopbureau voor IJzer en Staal, en bij de Röntgentechnische Dienst.

Tijdens een bezoek aan vrienden die met radiozenders in verbinding blijken te staan met Engeland, wordt hij door de Duitsers gearresteerd, naar de Scheveningse gevangenis gebracht en daarna aan het graven gezet bij Terborg en Etten in de Achterhoek. Hij is ook nog een tijd grenswacht. Vóór het laatste transport naar Duitsland ontsnapt hij en duikt hij onder bij een boer in de Achterhoek, waar hij het einde van de oorlog meemaakt.

Bij Rijksijzer werkt ook Willemijntje (Mijnie) van Barneveld, zij het op het kantoor in Oosterbeek. Willemijntje is de op 5 september 1917 in Ede geboren dochter van Abraham van Barneveld, hulppredikant en hervormd godsdienstonderwijzer op een openbare school, en van Cornelia van Ojik. Het gezin telt tien kinderen en woont in Delft.

Guus en Mijnie ontmoeten elkaar in 1944 maar raken elkaar ook weer uit het oog als Guus onderduikt. Mijnie maakt in Oosterbeek de Slag om Arnhem mee en keert vervolgens terug naar Den Haag, waar zij voordien op kamers woont. Daar werkt zij van januari tot mei 1945 voor de Centrale Inlichtingendienst, een onderdeel van de Binnenlandse Strijdkrachten. Guus en Mijnie trouwen op 31 mei 1946 in Den Haag.

Guus en zijn vrouw wonen eerst in Amsterdam en Rotterdam. Guus gaat in 1952 alleen naar Australië om te zien of daar hun toekomst kan liggen. Aan de vaak ongepolijste en ruige Australische landaard kan hij echter maar moeilijk wennen. Hij keert terug en samen met Mijnie gaat hij in Nieuwkoop wonen. Op 11 augustus 1958 wordt in het nabije Woerden hun enige kind geboren:
– Sibylle (een naam uit de Neomagusstamboom), Cornelia (naam van beide  grootmoeders), Monica (roepnaam).
Zij hebben een moeilijke tijd wanneer Guus kort daarop werkloos wordt. Mijnie vindt, via de bemiddeling van haar oudste broer, een baan in Delft en wordt kostwinner. Guus zorgt voor het huishouden en zijn pasgeboren dochter.

Zijn broer Joop maakt Guus attent op een personeelsadvertentie van de gemeente Delft. Na een sollicitatie wordt Guus benoemd bij het gemeentelijk elektriciteitsbedrijf, waar hij het tot technisch-hoofdopzichter-A, chef van de afdeling Verkeerslichten brengt. Het gezinnetje verhuist begin jaren zestig naar de Seringenstraat 1 in het nabije Schipluiden. Daar laat Guus zich dopen tot lid van de Nederlandse Hervormde Kerk, die hij ook korte tijd dient als ouderling. Hoewel hij in een niet religieus gezin is opgegroeid, begint Guus zich in de oorlogsjaren voor geloofszaken te interesseren. Vooral zijn periode in de Scheveningse gevangenis lijkt hiertoe bijgedragen te hebben.
In Schipluiden behoren Guus en Mijnie tot de nieuwe lichting bewoners die in het dorp neerstrijken. Forensen met kinderen beginnen zich in het van oorsprong stevig verzuilde dorp te vestigen en brengen nieuwe ideeën en opvattingen mee. Het dorp wordt liberaler, wereldser en ‘het geloof’ is niet langer allesbepalend.

De eerste plaatselijke politieke partij luistert naar de naam Gemeentebelangen. Guus is enige tijd penningmeester. Ook Mijnie is hierbij betrokken. Ze schrijft daarnaast artikelen voor de nieuwe plaatselijke krant De Schiphoorn. Met enkele andere vrouwen richt zij een (openbaar) kinderkoor op en een afdeling van de Bond van Plattelandsvrouwen.
Later zegt ze hierover: ‘Het meest bijzondere was het feit dat het hier niet uitmaakte of je als vrouw rijk of arm was, gestudeerd had of niet en welk geloof je aanhing. Iedereen was gelijkwaardig en ging op die basis met elkaar om.’

In 1984 verhuizen Guus en Mijnie naar Delft, Aart van der Leeuwlaan 118. Hoewel zij de jaren in Schipluiden als mooie en zeer goede jaren beschouwen kiezen zij, nu de ouderdom nadert, voor een stedelijke omgeving met meer voorzieningen binnen bereik. Vooral Guus valt het afscheid zwaar al vindt hij in Delft weer snel nieuwe bezigheden. Begin jaren negentig tekenen de eerste verschijnselen van dementie zich bij hem af en de laatste anderhalf jaar van zijn leven brengt hij door in verpleeghuis de Bieslandhof in Delft.

Guus overlijdt op 4 juni 1992 in Delft, 75 jaar oud. Hij is op 9 juni op de algemene begraafplaats Jaffa ter aarde besteld. Mijnie overleeft hem zeventien jaar. Ze blijft tot haar 91ste jaar gezond, actief en geheel zelfstandig woonachtig op de Aart van der Leeuwlaan. Dan wordt ze geveld door een hersenbloeding en sterft op 23 februari 2009 in de Bieslandhof, 91 jaar oud. Zij is op 28 februari op Jaffa begraven.