Op 30 maart 1922, negen maanden en drie weken na hun huwelijksdag, krijgen veearts Cor Neomagus en Jane Schoenmaker in IJsselstein hun eerste kind, dochter Heiltje. Ze krijgt de naam van haar grootmoeder van vaderszijde, Heiltje Neomagus-Stuart, die daar overigens niet gelukkig mee is. Vermoedelijk speelt de scheiding van Heiltje Stuart en Johan Neomagus daarbij een rol. Ook Heiltje jr. heeft een hekel aan haar voornaam, ook al komt die al lang in de familie Stuart voor.1

Heiltje speelt een grote rol in het gezin van uiteindelijk zes kinderen en een met haar gezondheid sukkelende moeder. Jane sterft kort voor Heiltjes zeventiende verjaardag in 1939. Vader Cor hertrouwt, krijgt nog een zoon, Gerrit, en sterft in 1945. Kort daarna gaat ze haar eigen weg.
Via een relatie van haar stiefmoeder kan ze aan de slag bij het Groene Kruis in Soesterberg. Vanaf 1 september 1946 werkt ze daar als zieken- en gezinsverzorgster, onder meer bij kraamvrouwen. Ze woont 24 jaar in Soesterberg en gaat in december 1970 naar Zeist waar ze een huis koopt en waar broer Hein een tijd bij haar inwoont en de tuin verzorgt. Als ze 60 is gaat ze met pensioen. Heiltje blijft ongehuwd.

Jongste broer Gerrit herinnert zich hoe Heiltje ieder weekend thuis komt in IJsselstein en smakelijk vertelt over de grote zwak-sociale gezinnen uit Soesterberg, met veel kinderen met snotneuzen, waar ze invalt als de moeder ziek is. Ook al woont ze al lang op kamers in Soesterberg, toch komt ze nog heel lang ieder weekend, later om de week, naar het ouderlijk huis in IJsselstein om daar de zondag door te brengen. Vaak op de fiets. Ze vertrekt dan heel vroeg op maandagochtend, want ze reist op zondag niet. Heiltje voelt zich erg goed thuis in de wereld van de protestantse orthodoxie. Wanneer ze naar de kerk gaat, moet er wel een ‘zware’ dominee preken. Als ze niet meer naar de kerk gaat, beluistert ze thuis de dienst op cassettebandjes. Soms kunnen de buren meeluisteren!

Tot haar overlijden woont Heiltje in haar eigen huis, Laan van Beek en Royen 23 in Zeist. Ze is door hartfalen steeds minder mobiel en daarom ingeschreven voor een woonzorgcentrum in Zeist. Woensdagnacht 3 januari 2007 krijgt ze een hartinfarct. Ze kan zelf nog alarmnummer 112 bellen en komt op de intensive care. Daar sterft ze in de nacht van zaterdag 6 januari.

Heiltje is opgebaard in haar huiskamer, waar ze graag een kring van mensen om zich heen heeft ontvangen. Op tafel staat een foto van Heiltje in de kenmerkende groene uniformjurk, zoals gezinsverzorgsters die destijds dragen, inclusief speld. Tijdens het rouwbezoek, op de middag voor de begrafenis, komen de verhalen uit de kinderjaren, haar vriendschap met Nelly den Dunnen en Marie van Zutfen met wie ze haar hele leven contact houdt. Bijzonder is dat ook Dina, een oudgediende van de familie Neomagus in IJsselstein, aanwezig is.

Op donderdag 11 januari 2007, een dag met storm en regen, is Heiltje begraven. De rouwdienst in de aula van de begraafplaats aan de Woudenbergseweg, is in haar stijl. Dominee Kos uit Veenendaal preekt uit Hebreeën ‘Wij hebben hier geen blijvende stad maar zoeken de toekomende’. De aanwezigen zingen psalm 103 oude berijming ‘Gelijk het gras is ons kortstondig leven’. Langzaam en op hele noten, zoals de gereformeerde gezindte dat graag heeft. Broer Hein heeft een eigen vertaling gemaakt van het gedicht dat begint met Do not stand at my grave and weep. Broer Bertus leest het voor aan het graf. Heiltje rust in het nieuwe gedeelte van de begraafplaats, direct achter restaurant Oud Londen.

Tijdens de koffie na de dienst blijkt nog eens, hoe belangrijk de plaats van Heiltje binnen de familie is. Ze is daarin de spil en de verbinding tussen de familieleden die allemaal graag bij haar op bezoek komen. Velen denken terug aan de gezellige bezoekjes op de Laan van Beek en Royen, waar ze trakteert op soep en dik belegde broodjes. Haar optimistische en humoristische kijk op relaties en op de zwakheden van de mens worden niet snel vergeten. Ze schrijft graag lange brieven met nieuws uit de familie en ze is goed in het maken van sinterklaasgedichten. Desondanks houdt ze veel voor zichzelf en kan ze ook gesloten zijn. In die zin zoals ze zelf heeft gezegd: een ‘echte Neomagus’.2