Hendrik Cornelis (Hein) komt in IJsselstein ter wereld op 30 juni 1930 als vijfde kind van veearts Cor Neomagus en Jane Schoenmaker. Zij vernoemen hem naar zijn grootvader van moederszijde: de veehouder Hendrik Cornelis Schoenmaker (1865-1945), die ook Hein als roepnaam heeft.

Na de dood van zijn moeder Jane in maart 1939 klikt het niet met zijn vader bij wie hij geen zorgzaamheid ervaart. Als zijn vader bij de mobilisatie in september 1939 als kapitein-paardenarts naar Sassenheim moet, worden de kinderen her en der ondergebracht. Hein  komt terecht bij Wim Maarse en zijn vrouw Maartje in Aalsmeer. Maarse is een schoolvriend van zijn vader en architect van hun huis aan de Utrechtsestraat. Hein, die eerder op een lagere school zit in Utrecht, gaat ook naar school in Aalsmeer. Hij beschrijft later zijn verblijf daar  zorgeloos en gelukkig, terwijl hij zich eerder en later in het ouderlijk gezin juist eenzaam en onbegrepen voelt. In Aalsmeer maakt hij ook kennis met de toekomstige nieuwe vrouw van zijn vader, een vriendin van de familie, de wijkzuster Gerda Vink, die hij als tienjarige jongen langs ziet fietsen in haar zwarte uniform. Na negen maanden komt Hein terug in IJsselstein en moet hij verder  met zijn vader en diens nieuwe vrouw, met wie hij ook een moeizame relatie heeft.

In oktober 1945 overlijdt onverwacht vader Cor, kort na zijn 25-jarig jubileum als veearts. Heins nieuwe moeder blijft achter met een ontredderd gezin, dat in 1942 is uitgebreid met zoon Gerrit. Moeder Gerda zoekt steun bij haar eigen grote en hechte familie Vink met eigen rituelen en drukke omgangsvormen. Hein gaat naar een hbs in Utrecht en daarna, om de thuissituatie te ontlopen, naar een christelijk jongensinternaat in Zeist waar hij de hbs afmaakt. In de herinnering van Gerrit is Hein een grote broer tegen wie hij opkijkt: ‘In mijn ogen leidde hij een avontuurlijk en geheimzinnig leven. Hij kwam en ging op onverwachte momenten en vond zijn contacten vooral buiten het gezin. IJkpunten waren voor hem oma Schoenmaker aan de Soestdijkerstraatweg 60 in Hilversum en de familie Oskam, de bevriende slagersfamilie met een zoon Jan van dezelfde leeftijd.’

Hein zit als dienstplichtig militair bij de verbindingstroepen. Na zijn diensttijd werkt hij kort op een melkfabriek in Bleskensgraaf en probeert hij in Engeland wat geld te verdienen. Hij komt terug op een splinternieuwe Raleigh-fiets, in de naoorlogse jaren een bezienswaardigheid. Op – vermoedelijk – dezelfde fiets vertrekt hij naar Frankrijk om druiven te plukken. In de Ardennen breekt zijn voorvork waardoor de reis verder niet doorgaat. Hij komt ’s nachts stilletjes thuis in IJsselstein en verschijnt zonder veel te zeggen en tot ieders verbazing aan het ontbijt. Typisch Hein. Hij wil blijvend naar Engeland om zijn Engels te perfectioneren. Het arbeidsbureau adviseert hem evenwel naar Nieuw-Zeeland te gaan. Dat past beter in het emigratiebeleid van de regering, dat landen als Canada, Australië en Nieuw-Zeeland bij werkzoekenden aanbeveelt.

Hein gaat in 1952 per vliegtuig naar Nieuw-Zeeland waar hij flink studeert en allerlei werk verricht. Zo woont hij bij een pastoor en doet hij klussen in en rond de kerk. Hij krijgt de Nieuw-Zeelandse nationaliteit en behaalt in Christchurch een academische graad in moderne talen (Engels en Frans), Bachelor of Arts, BA. Hein is dan Henry geworden. Sporadisch krijgt de familie op luchtpostpapier een bericht van leven. In Nieuw-Zeeland heeft Hein een vriendin, maar hij heeft geen behoefte aan een vaste relatie. Om meer afstand te nemen van zijn vriendin gaat Hein in 1963 naar Australië, een ‘soort vlucht’ zoals hij het zelf noemt.

In Australië geeft Hein Franse les aan twee middelbare scholen, eerst een jaar in Ouyen, een dorp op 440 km. ten noordwesten van Melbourne, daarna twee jaar in Melbourne zelf. Hij komt voor op kieslijsten uit 1963 van de staat Victoria. Daar hoort hij dat zijn vriendin naar Europa gaat om te proberen een baan in Londen te vinden. Ze vraagt hem over te komen. Hij doet dat en ontmoet haar weer in Londen. Ze blijkt voor Hein toch niet de persoon voor een permanente relatie en voor de tweede keer neemt hij afscheid van haar, nu voorgoed.

Terug in Europa plaats hij een advertentie  in een Duitse krant, waarin hij zich aanbiedt als leraar. Hein geeft vijf jaar Engelse les aan de Handelsschule in Koblenz. Op het eind van die termijn openbaren zich bij hem psychische klachten die hij met name toeschrijft aan zijn onverwerkte problematische jeugdjaren. Hij volgt in Duitsland psychotherapie, vergoed door de verzekering van zijn school in Koblenz. Het lukt hem niet de onrust in zijn hoofd tot bedaren te brengen, kan het lesgeven niet voortzetten, en keert terug naar Nederland. Broer Bertus in Zeist neemt hem op in zijn gezin, daarna woont hij vele jaren bij zus Heiltje, ook in Zeist.

Hein is vanaf 20 oktober 1975, hij woont dan in Driebergen, weer Nederlander. Op die datum tekent koningin Juliana op Paleis Soestdijk het daartoe strekkende Koninklijk Besluit tot naturalisatie. Ook in 1975 vertaalt hij het boek ‘Interne en externe onderwijshervorming’ van Dieter Berstecher en Lamberto Borghi. Volgens een opgave van de Nijmeegse universiteitsbibliotheek doet hij dat vanuit het Italiaans. Maar Hein zegt het vanuit het Engels te hebben vertaald. Hij heeft daarom als naam Henry Neomagus opgegeven, maar de uitgever maakt er Henri van.

De laatste 20 jaar voor zijn pensionering werkt Hein als leraar Engels op de Internationale School Beverweerd bij Werkhoven, op fietsafstand van Zeist en Driebergen. Hij onderhoudt zich met zijn studenten ook over sociale onderwerpen en vraagstukken en, onder meer, met de vraag hoe je in het leven staat. Kasteel Beverweerd is nu – anno 2020 – bekend als de thuisbasis van schilder en kunstvervalser Geert Jan Jansen.

Na zijn pensionering woont hij korte tijd in Amersfoort, daarna in Doorn, in Driebergen en sinds het voorjaar van 2019 in Verpleeghotel Bovenwegen in Zeist. Hein heeft diabetes-2 waarmee hij vanaf zijn 80^ste goed heeft kunnen leven door de juiste voeding en veel te fietsen en te lopen, zo meent hij. Na een herseninfarct in 2018 gaat het minder met hem. In de zomer van 2020 gaat zijn gezondheid verder achteruit. Zijn geest blijft sterk, maar zijn lichaam niet. Hij sterft op 28 augustus 2020.

Hein woont in Zeist in een instelling op antroposofische grondslag (‘dat merk je niet’) en heeft belangstelling voor het boeddhisme. Hij volgt de politieke en maatschappelijke ontwikkelingen zoals blijkt uit een paginagrote advertentie van 4 oktober 1997 met een oproep aan regering om iedere vorm van bio-industrie in ons land te verbieden. Hein is een van de ondertekenaars. Hij brengt zijn dagen door met onder meer het lezen van Engelstalige boeken over psychologische onderwerpen waarbij hij probeert zijn eigen verleden te doorgronden. Hein: ‘Ik ben psychisch nog heel wankel. Daarover heb ik veel gelezen. Je bent, of je wilt of niet, een deel van je vader. Door de slechte relatie met mijn vader ben ik in strijd geweest met de helft van mezelf. Ik herken nu het probleem. Maar herkennen is niet de oplossing. Ik heb wel begrip gekregen voor mijn vader. Ook zijn ouders zijn uit elkaar gerukt.’

Hein houdt de regie over zijn uitvaart en begrafenis, zoals blijkt uit deze tekst op de overlijdenskaart: ‘Op een zonnige namiddag bedacht nevengenoemde deze kaart om te laten weten dat het zover is, dat hij is overleden, has died.’ Een klein gezelschap heeft Hein op 3 september 2020 herdacht in de aula van de Nieuwe Algemene Begraafplaats aan de Oude Arnhemse Bovenweg in Doorn. Daar is hij daarna ook begraven, zoals hij het zelf heeft gewild. De begraafplaats ligt middenin de bossen. Alle graven hebben er een uniforme grafsteen. Ten tijde van zijn verblijf in Doorn woont Hein vlak bij deze plek, die hem kennelijk heeft aangesproken.

Zijn nicht Jeannette, de oudste dochter van zijn broer Bertus, en degene die hem in zijn laatste levensfase heeft bijgestaan, heeft bij de herdenking de tekst voorgedragen die Hein al op 16 mei 2014 op papier heeft gezet. Hij herinnert aan het bijwonen van de crematie van een vroegere collega en vriendin. Op haar overlijdenskaart leest hij:

Verblijfsvergunning is verlopen
Onbekend het nieuwe oord
Het reisbureautje Vrees & Hopen
Boekte de vlucht; weg is het woord.

Het vervangende motto bij mijn overlijden luidt, zo zegt Hein:

Ontmoetingen, tijd, ruimte en boeken
In het lespakket van de Aardse School
Hebben me een eind op weg geholpen
Ben benieuwd naar de vervolgopleiding.

‘Waarmee ik aangeef dat ik nog niet voor alle door het leven aangeboden examens ben geslaagd en nog erger, dat ik aan veel beproevingen uit vrees voor falen niet ben toegekomen.’ Hein schrijft verder onder meer: ‘Op mijn leeftijd tijdens dit schrijven, bijna 84 jaar, voel ik soms de toenemende zwakte waar de dood wel raad mee weet; ik beschouw hem dan ook als een vriend die aan een proces van ontluistering paal en perk weet te stellen; hoewel ik het wel benauwd zal krijgen als hij met zeis en al aan het voeteneinde staat.’ Het zijn enkele regels uit een lange tekst: twee vol getypte vellen.

Met als titel Begrafenis heeft Hein ook nog een gedicht van 10 maal 4 versregels nagelaten dat ook bij zijn herdenking is voorgedragen. Daaruit enkele strofen:

Dit leven woei met vreemde winden
Het vond een draai in menig land
Je zou het slordig kunnen noemen
Weinig specie, veel los zand.

Maar nu het doek voorgoed gevallen
’t Geluid verstomd, het beeld verstild
Komt kwade scherpte te vervallen,
Men houdt het eindrapport liefst mild.

Wie luistert naar dit kort bericht:
Hartelijk dank dat jullie kwamen
Mijn vorm is, nièt mijn geest gezwicht
Daarom behoud ik jullie namen.

Aan uitvaartwerkers u gericht
Veel dank wegens de zorgen
Dat de kist op diepte ligt.
Herstel u voor het werk van morgen!!

Straks gaat de natuur hier weer bevelen
De nachtbezoekers treden aan
Konijnen oefenen hun spelen
Genoeglijk glimt een schalkse maan.

‘Ik kies ten afscheid’, zo heeft Hein op de overlijdenskaart laten zetten, ‘een eenvoudige maar niet altijd makkelijk op te volgen oproep van Jezus, gesteld in de vijf talen waaraan ik plezier beleefde’. Waarna in het Nederlands, Engels, Frans, Duits en Russisch de zin volgt: Kijk naar de lelies op het veld… (Matthéüs 6,28). 1