Leo Neomagus trouwt in 1935 met Jo Goossens. Zij is een prompte, trotse en ondernemende vrouw die niet op haar mondje is gevallen. Als dochter van een drogist uit Etten-Leur kunnen de inwoners niet om haar heen. Immers, een bezoek aan de drogist is af en toe nodig. Na hun huwelijk beginnen ze een elektrotechnisch installatiebureau annex winkel in elektrische artikelen. Leo is een goed vakman die het elektrotechnische onderhoud aan kerk en kloosters uitvoert.

Leo en Jo hebben de eerste tien jaar van hun huwelijk geen kinderen. Tijdens gesprekken met de geestelijkheid wordt er steeds gevraagd (onder andere tijdens de biecht) waarom er nog geen kinderen zijn, dit tot ergernis van Jo. Omdat Jo meewerkt in de zaak heeft ze meerdere katholieke dienstbodes gehad. Onder druk van de geestelijkheid gaan die bij anderen dienen. Jo neemt uiteindelijk een protestantse dienstbode in huis. Daar kan de kerk niet tegenop, maar ze neemt het Jo wel kwalijk.

Na de oorlog begint iemand met een groot gezin uit Etten voor zichzelf een elektrozaak. De klandizie gaat voortaan, mede op advies van de kerk, naar hem. Leo verliest ook alle grote onderhoudsprojecten aan kerkelijke gebouwen. Hij wordt van de hele situatie depressief. Als de in 1945 geboren zoon Leo junior groot genoeg is, mag hij niet meedoen aan de St. Jansprocessie. De zaak gaat achteruit en wordt in 1953 geliquideerd. Leo gaat in Rotterdam werken.

Het bisdom Breda zet de Ettense deken Van den Bom, een kerkelijk functionaris die een aantal parochies onder zich heeft,  mede vanwege de door de kerk aangewakkerde hetze tegen de familie Neomagus, uit zijn functie. Pater Frits Neomagus, een broer van Leo, heeft daar mede invloed op uitgeoefend. De deken komt daarna persoonlijk aan huis zijn excuses aanbieden voor wat de familie is aangedaan. Maar Jo wil niet langer in het dorp blijven dat haar zoveel verdriet heeft gedaan. In 1954 verhuist het gezin naar Rotterdam-Overschie.1

JN