Op 11 december 1902 sterft de twee jaar oude Frits, het eerste kind van de Oosterhoutse brievenbesteller Poliet Neomagus en zijn vrouw Anna Weijermans. Anna is dan twee maanden eerder bevallen van haar tweede kind, dat in Oosterhout het levenlicht ziet op 12 oktober 1902: Leopold Hippolitus Adrianus Maria, roepnaam Leo. Zijn peetouders zijn Leopold Weijermans en Maria Verhoeven, zijn grootouders van moederszijde. De beide andere voornamen zijn die van zijn vader, die officieel Josephus Hippolitus Daniël heet, en van zijn oom Adrianus Josephus Weijermans.

Het geboortehuis van Leo staat in de Kloosterstraat (later gesloopt), maar hij groeit op de Markt op. Zijn ouders wonen eerst op het huidige nummer 4, vanaf 1909 op het huidige adres Markt 7, ‘In de vergulde ster’, dat vijftig jaar lang het ‘stamhuis’ is. Als Leo nog geen twaalf jaar oud is, gaat hij – samen met zijn precies één jaar jongere broer Frits – naar het seminarie van de paters Lazaristen. 1Lazaristen zijn leden van de Congregatie der Missie (CM), in 1625 gesticht door Vincentius a Paulo. De congregatie is genoemd naar het moederhuis St. Lazare in Parijs. De Lazaristen, vooral bekend geworden om hun missioneringswerk in China, zitten vanaf 1882 in Wernhoutsburg, in het vroegere kantoor van Van Gend en Loos. Leo en Frits vestigen zich er op 19 september 1914. Leo wordt uitgeschreven naar Oosterhout op 19 maart 1917, Frits gaat op 13 september 1918 naar Uden.

De keuze voor de Lazaristen is verklaarbaar. De grenspost Wernhoutsburg is van november 1893 tot november 1896 de laatste standplaats van Poliets vader Frits. Het douanekantoor en het klooster liggen naast elkaar. De familie kent de Lazaristen dus. De inwonende oom Willem, in 1894 in Wernhout overleden, wordt op zijn sterfbed door een pater Lazarist terzijde gestaan. Willem is, net als de andere kinderen in het gezin van de protestant Daniel Neomagus en de katholieke Anna van Maren, rooms-katholiek gedoopt, maar is door zijn opvoeding bij de protestantse notarisfamilie Van de Werk in Zevenbergen in de praktijk protestants. Onder invloed van de Lazaristen is hij volgens de herinnering van zijn neef Victor, in 1936 verwoord in een brief, op zijn sterfbed ‘bekeerd’ en katholiek gestorven.

In maart 1917 komt Leo terug naar huis. Hij is niet geschikt voor het seminarie en het priesterschap. Hij heeft belangstelling voor techniek en werkt onder meer bij de Hollandse Kunstzijde Unie (HKU, later Akzo) in Breda, bij de Wollenstoffenindustrie Wijnand Janssens in Oosterhout en als vertegenwoordiger bij Schiefferbusch in Breda, een groothandel in elektrotechnische materialen. Van 30 maart 1921 tot 7 februari 1922 werkt hij als elektricien in Bergen op Zoom, en van 23 mei tot 31 december 1923 bij Gevaert, fabriek van fotoproducten in de Antwerpse wijk Oude God. Hij volgt bij het PBNA schriftelijke cursussen elektricien. Als jongeman komt hij in Dongen onder een rijdende tram, waarbij zijn rechterhand verminkt wordt. Mede hierdoor is hij in de jaren dertig ook geruime tijd werkloos thuis in Oosterhout. Op 28 juni 1935 schrijft de gemeente hem vanaf het adres E140 (later Markt 7) uit naar Etten en Leur.

Op 25 juni 1935 trouwt Leo in Etten met Johanna Maria (Jo) Goossens, in Etten geboren op 1 juni 1907 als dochter van een drogist. Leo en Jo hebben ongeveer zeven jaar ‘verkering’ gehad. Een lange verkering is niet ongebruikelijk in het Brabant van de jaren dertig, maar in hun geval was er een goede reden voor. De moeder van Jo heeft een zwakke gezondheid, waardoor Jo een aantal jaren de drogisterij runt. Zij is namelijk de enige van de kinderen die nog thuis woont.

Jo is een dochter uit het gezin van Adrianus Goossens, geboren in de gemeente Hoogeloon, Hapert en Casteren, en Antonetta Tax uit Etten en Leur. Beiden zijn bij de huwelijkssluiting op 9 november 1899 29 jaar oud. Adrianus is een zoon van Adriaan Goossens en Maria Keeris. Antonetta is een dochter van Hendrik Tax en Johanna van Praat.

Moeder Antonetta Tax is bij haar huwelijk met Adrianus Goossens weduwe van haar dorpsgenoot Joannes Antonius Janssen, met wie ze op 21 mei 1896 in Etten en Leur trouwt. Ze krijgen op 7 maart 1897 een kind, Maria Antonetta Janssen, die op 18 juni 1919 trouwt met Antonius Sloven. Joannes Janssen sterft al op 5 juni 1897. Zie verder XII-8a Families Goossens en Tax.

Het paar Neomagus-Goossens woont aanvankelijk op het adres Dorp A8 (28 juni 1935) en vanaf 15 maart 1939 op A87, welk adres per 1 juli 1949 is omgezet in Markt 102 in Etten, waar het paar een elektrotechnisch installatiebureau annex winkel in elektrische huishoudelijke artikelen heeft. 2Als elektricien en elektromonteur staat Leo bekend als een prima vakman. Jo geeft demonstraties bij mensen thuis, onder meer met een elektrische petroleumvergasser, een kooktoestel.

De oorlogsjaren zijn moeilijk en spannend. Zo moet het paar Duitsers inkwartieren (in huis nemen) en bij burgers radio’s in beslag nemen. Wat de achtergrond is van een advertentie op 29 december 1942 in het Dagblad van Noord-Brabant is niet duidelijk. De familie Neomagus biedt een huiskamerameublement te koop aan, bestaande uit twee fauteuils, vier stoelen, uittrektafel, dressoir en theemeubel.

Etten-Leur wordt op 30 oktober 1944 bevrijd. Op 11 mei 1945 komt in het Elisabethgasthuis in Etten zoon Leopold Henricus Clemens Maria ter wereld. Volgt XIII-10.

Leo is de eerste jaren na de oorlog depressief en niet in staat te werken. Hij neemt personeel aan om de zaak draaiende te houden. Jo haalt in 1950 haar rijbewijs en kan in een Austin klanten bezoeken. Maar er is concurrentie gekomen en uiteindelijk blijkt het te moeilijk om de zaak financieel overeind te houden. Zij besluiten zelf de zaak op te heffen. Leo gaat in Rotterdam werken bij de firma Croon, die elektriciteit aanlegt en onderhoud uitvoert op schepen, onder meer op het vliegdekschip Karel Doorman. Leo is in de kost bij zijn nicht Emma de Jong-Neomagus en bij de familie Kock, afkomstig uit zijn geboorteplaats Oosterhout.

Nog in zijn proeftijd gebeurt er iets ernstigs. Leo bukt tijdens het werk op de Karel Doorman om wat gereedschap op te rapen en kan niet meer omhoog komen. In het Havenziekenhuis wordt de diagnose hernia gesteld. Leo komt in het weekend thuis en zijn huisarts meent dat het ‘spit’ is. Leo wil tijdens zijn proeftijd niet ziek uitvallen om voortijdig ontslag te voorkomen en gaat weer aan het werk, ondanks hevige pijn. Pas als hij verlammingsverschijnselen krijgt stopt hij. Nu is de diagnose MS, multiple sclerose. Niet kunnen werken betekent afhankelijk zijn van de sociale dienst. Dat kan in Etten-Leur, waar de familie formeel nog woont, maar echtgenote Jo wil niet langer in Etten blijven wonen; er is teveel gebeurd. Zie hierna XII-8c Kerkelijke tegenwerking.

Op 29 juli 1954 (datum opname in bevolkingsregister) gaat Leo met zijn gezin naar het Rotterdamse stadsdeel Overschie, adres: Becramming 88a. Leo’s broer, de Witte Pater Frits Neomagus, woont op dat moment in Rotterdam, waar de paters een huis hebben aan de Heemraadsingel. Frits heeft goede contacten met de wethouder van volkshuisvesting en weet gedaan te krijgen dat Leo een flat krijgt, ondanks zijn afhankelijkheid van de sociale dienst in Rotterdam. In Overschie is Gerrit Neomagus, lid van de protestantse Hollandse tak van de familie, huisarts. Als waarnemer komt hij enkele malen bij de familie Neomagus. De auteur, die oom en tante zegt tegen Leo en Jo, logeert als kind enkele keren in Etten en komt ook bij hen op bezoek in Overschie. Daar heeft de auteur zijn eerste serieuze ‘verkering’ met Bella Peeters, oorspronkelijk uit Dongen, dochter van een goede kennis van zijn oom en tante.

Leo is vanaf de zomer van 1954 invalide en loopt met behulp van krukken. Later is hij afhankelijk van een rolstoel. Zijn vrouw Jo verzorgt hem. Het is voor Leo dan ook een ramp als Jo op 4 juli 1977 in Rotterdam aan de gevolgen van kanker en een hersenbloeding in het Antoniusverpleeghuis in Rotterdam overlijdt. Omdat Leo niet alleen thuis kan zijn woont hij ook tijdelijk in het verpleeghuis. Schoondochter Annette Neomagus-Simmer, die sinds 1975 met haar man Leo Neomagus jr. en kinderen in Prinsenbeek woont, regelt dat Leo daarna naar verpleeg- en verzorgingshuis Elisabeth aan de Leuvenaarstraat in Breda kan gaan. Op die manier is hij niet ver weg van zijn zoon en diens gezin.

Leo draagt zijn lot met blijmoedigheid, is jong van hart, helder van geest en volgt de maatschappelijke ontwikkelingen. Hij sterft in Breda op 2 december 1982 en wordt op 6 december begraven. Een man door ziekte en verdriet getroffen, maar niet gebroken, zo staat op zijn bidprentje. Autopsie op zijn lichaam wijst uit dat Leo bijna dertig jaar eerder invalide is geworden als gevolg van een verwaarloosde hernia, niet door MS. De artsen in het Havenziekenhuis hebben het bij het rechte eind gehad.3