Johannes Bernardus is de tweede zoon van Theodorus Neomagus en Emilia Waterbeek. Hij ziet op 9 maart 16861 het levenslicht in Riethoven, waar zijn vader predikant is. De boreling krijgt twee familienamen: Johannes van de stamvader van de familie Neomagus, en Bernardus, naar zijn grootvader Bernardus Waterbeek.

Johannes Bernardus wil in de voetsporen treden van zijn vader en tal van andere familieleden, en predikant worden. Hij is proponent, voor het eerst als predikant beroepbaar, in Maastricht als hij daar op 25 mei 17112 aan de kinderpokken sterft, 25 jaar jong3.

Dat hij proponent is in Maastricht en daar is overleden, is al bekend uit ‘het geslagt der Neomagüssen’ van Samuel Neomagus uit 1764. Dat hij in 1711 aan de kinderpokken in Maastricht is overleden, is bekend uit het Kerkboek van Eersel. Daarin zit een bijlage, een los briefje, liever een kattebelletje, waarop dominee Theodurus de namen heeft geschreven van zijn in Riethoven geboren kinderen. Daarop staat als sterfdatum 24 … (onleesbaar) 1711. In het genealogisch tijdschrift De Nederlandsche Leeuw van 1916 wordt er in de kolommen 232, 233 en 234 melding van gemaakt.

Waar De Vries de datum van 25 mei vandaan haalt, is niet duidelijk. Nader onderzoek in de overlijdens- en begraafregisters van de hervormde gemeente van Maastricht, in het Regionaal Historisch Centrum van de Limburgse hoofdstad, geven geen uitsluitsel. Hij wordt er in 1711 niet in genoemd. Proponent Neomagus komt, opmerkelijk, ook niet voor in het lidmatenregister of in de lijst met attestaties, noch in de notulen van de classis en van de kerkeraad.

In de vergaderingen van de Geldersche Synode, waartoe de classis Maastricht vanaf 1651 behoort, passeren steevast de mutaties in elke classis de revue: nieuwe predikanten, vertrokken predikanten, overleden predikanten en aankomende predikanten die geëxamineerd zijn. In de uitgebreide notulen van de synodevergaderingen is Johannes Bernardus Neomagus niet te vinden, ook niet in 1710 en 1712. Zijn oudere broer Samuel wel: van hem wordt vermeld dat hij in 1708 is beroepen naar de gemeente van Vessem en Hoog(e)loon.

Dan zijn er nog lijsten met predikanten, onder meer in ‘Naamlijst der predikanten behoorende onder de IX classen van het Geldersche Synode’ uit 1750,  in een boek van Fred van Lieburg en in het Gedenkboek van de Hervormde Gemeente Maastricht uit 1932: geen Johannes Bernardus Neomagus. Tot slot: hij komt ook niet voor in de lijsten van studenten aan theologische faculteiten.

Dat Neomagus als aankomend predikant naar Maastricht gaat hoeft niet te verbazen. Net als de classis van Maastricht behoort de classis van Peel- en Kempenland tot de Geldersche Synode. Tot die classis behoort de gemeente van Vessem en Hoogeloon, waar broer Samuel predikant is. Mogelijk hoort hij van hem dat de grote hervormde gemeente van Maastricht nog wel een predikant kan gebruiken. Mede door de aanwezigheid van een groot garnizoen met militairen van elders, telt de gemeente enkele duizenden hervormden (officieel: Nederduits-gereformeerden). De gemeente is ingedeeld in vijf wijken en vanaf 1670 zijn er, met instemming van de Staten-Generaal, vijf predikanten werkzaam.

Dit alles in aanmerking genomen, kan er aan worden getwijfeld of deze Neomagus al of niet in Maastricht proponent is geweest. Ware het niet, dat zijn vader het zelf op papier heeft gezet.