De tweelingbroer van Ada (XIII-5) is Willem Cornelis, hetgeen ook de namen zijn van zijn vader, veearts in IJsselstein. De roepnaam van zijn vader is Cor, de roepnaam van de zoon is Kees. Hij komt op 4 februari 1926 in IJsselstein ter wereld.

Kees gaat op zijn dertiende, na het overlijden van zijn moeder Jane, naar de hbs in Utrecht. Het eindexamen legt hij in verband met de oorlog niet volledig af, maar hij krijgt wel zijn diploma. Kees heeft een persoonsbewijs met als beroep assistent-veearts, zodat hij gespaard blijft van Arbeitseinsatz. Het verhaal gaat dat hij samen met een zoon van slager Oskam na een oproep naar Utrecht gaat en dat ze beiden op grond van hun persoonsbewijs dezelfde dag weer thuiskomen. De zoon van de slager is namelijk onmisbaar in verband met de voedselvoorziening.

Vader Cor ziet in Kees zijn opvolger als veearts. Kees gaat dus in Utrecht diergeneeskunde studeren. Hij huurt er een kamer maar maakt zijn studie niet af. Mogelijk heeft dat te maken met de moeilijke thuissituatie: een tweede moeder en het overlijden van zijn vader.

Kees is een liefhebber van paarden. In IJsselstein is hij lid van de rijvereniging en heeft hij een paard te leen van een boer. Verkleed als ridder doet hij mee aan een groot openluchtspel. Op de renbaan achter het huis van zijn grootmoeder in Hilversum is hij vaak te vinden bij de rijpaarden. Nadat hij met zijn studie gestopt is, gaat hij , in 1948, twee jaar naar Frankrijk voor activiteiten in de drafsport, de training van paarden en om militaire dienst te ontlopen. Als hij terugkomt wordt bij hem tbc vastgesteld. Hij wordt opgenomen in het Studenten Sanatorium in Laren om te kuren Hij houdt er een stijve knie aan over.

Kees is gesloten van karakter, kort van stof, houdt van de natuur en heeft weinig contact met de familie. Hij woont onder meer in Naarden en sinds 1985 in Huizen.
Zijn laatste functie is administrateur bij de kaasfabrikant Westland in Huizen, bekend van de merken Old Amsterdam en Maaslander. Bij zijn overlijden spreken directie en medewerkers van Westland in een advertentie over Kees Neomagus als iemand die twintig jaar met veel toewijding en enthousiasme op de afdeling kaasopslag heeft gewerkt, een stuwende kracht op wie men altijd kon rekenen, een hardwerkende, loyale en fijne collega.

Kees krijgt op een gegeven moment last van zijn bloedvaten en moet een been laten afzetten. Hij ligt in een Hilversums ziekenhuis op een kamer naast de kamer van zijn zus Heleen, die hoort hoe haar broer lijdt. Een bacteriële infectie wordt hem noodlottig. Hij overlijdt op 10 januari 1997 in Hilversum, 70 jaar oud. Het correspondentieadres op de rouwbrief is van een bevriende familie uit Hobrede bij Purmerend, ook paardenliefhebbers.1